Kościół staroobrzędowców św. Mikołaja Cudotwórcy
Jest to drugi stołeczny kościół staroobrzędowców, znajdujący się na ok. godz. Kalimbajk. W porównaniu z Rozhdestvenskaya jest młoda - została wzniesiona na samym początku XX wieku. Zbudowany na kształt statku: architekt postanowił wykorzystać jeden z najstarszych symboli – świątynię Boga, unoszącą się na wzburzonym morzu życia.
Jego kolorystyka jest zaskakująco udana: jasne i ciemnoniebieskie kolory na tle nieba tworzą efekt szybowania. Otoczony ze wszystkich stron wodą (kościół stoi na skrzyżowaniu pełnych starostambulskiego i śródmiejskiego Biełgorodu), jest wyraźnie widoczny z Dunaju i wzbudza niezmienny podziw wśród wszystkich, którzy przyjeżdżają do Wilkowo wodą.
Wystrój wnętrza kościoła ściśle nawiązuje do tradycji staroobrzędowców: podobnie jak cerkiew Narodzenia Pańskiego dzieli się na dwie połowy - męską i żeńską; Łóżka i ławki lawowe są przeznaczone tylko dla osób starszych i chorych. Zawiera wiele antycznych ikon o unikalnej kompozycji: na płaszczyźnie jednej planszy odwzorowuje się jednocześnie kilka wydarzeń.
Taki jest na przykład Sąd Ostateczny, Stworzenie Świata. W ikonostasie ołtarzowym aktywnie wykorzystuje się tradycję barokową. Jego główna kolorystyka jest złocisto-brązowa, kiedy zapala się świece, migocze i mieni się.
Fundamenty świątyni położył archiprezbiter Jan w 1907 roku, a budowę rozpoczęto w 1911 roku. Główne prace zakończono w 1913 r. iw tym samym roku, 3 maja, biskup Cyryl z Odessy konsekrował cerkiew. Główne uroczystości związane z jego otwarciem odbyły się w dniach 21-22 maja 1913 r. - zbiegły się one w czasie z sprowadzeniem relikwii św. Mikołaja do poświęconego mu kościoła w Wilkowo.
Wydarzenie to było poprzedzone wieloletnimi pertraktacjami i wielokrotnymi apelami orędowników do władz świeckich i kościelnych. 23 grudnia 1905 r. gubernator besarabski oficjalnie powiadomił szefa policji Izmaila, że senator Durnovo zezwolił na budowę nowego drewnianego i „modlitewnego kościoła z pozorem” we wsi Novo-Vilkovo, na miejscu niedokończonego kościoła. Prosi również o ogłoszenie tej decyzji orędownikom Vilkova – staroobrzędowców i wyjaśnienie postępów prac. Omówiono również techniczną stronę zagadnienia: należy najpierw sporządzić projekt budowlany i przedłożyć go do zatwierdzenia przez Wydział Budowlany Zarządu Województwa Besarabskiego.
Budowa kościoła w małej wiosce Wilkowo była pod ścisłą kontrolą państwa. Budowano go 7 lat, były zmiany w projekcie, niejednokrotnie musiałem starać się o dodatkowe środki. Do dziś zachowały się księgi metrykalne i akty księgowe, kolejno ponumerowane, podpisane i zatwierdzone pieczęciami. Zakończenie budowy wieńczy akt prowincjonalnego architekta pana Serasynskiego, który zbadał kamienną świątynię staroobrzędowców (początkowo była to konstrukcja drewniana) i stwierdził, że jest „zbudowana i całkowicie wykończona, z dobrej jakości materiałów i we wszystkim zgodnie do zatwierdzonego projektu.” Nastąpiło postanowienie zezwalające na oddawanie czci.
Dopiero potem podjęto konsekrację świątyni i dozwolono uroczystość na jej otwarcie.Po przejściu prób wojen i czasu świątynia św. W jego dokumentach widnieją nazwiska księży, którzy tu odprawiali nabożeństwa: ks. Jan (Susłow), ks. Ambroży (Worobiew), ks. Maxim (Kirsanov), ks. Anisim, och Efsifius (Suchow), ks. Mojżesz (Sipatkin), ks. Terenty, och Grzegorz, och Merkury, och Michał. Parafianie tego kościoła niezmiennie są dumni z jego piękna i dzielą się wspomnieniami z różnych okresów jego istnienia. Jeden z najbardziej wzruszających – nagrany w latach 90-tych. pochodząca z Wilkowo, Claudia Nikitichna Izotova, urodzona w 1895 r.: „... Kościół został zbudowany przez cały świat ... Nosili cegły z innymi dziećmi ... Dorośli nie pozwalali im brać „dużo”, mijaliśmy je jeden po drugim w „łańcuchu”… Ozdobę kościelną wysłano z Moskwy, skąd pochodzili mistrzowie…”